poniedziałek, 27 kwietnia 2015

Nowoczesny program edukacyjny rozwijający inteligencję

Profesor Reuven Feuerstein z Jerozolimy (Centrum ICELP Międzynarodowe Centrum Podnoszenia Potencjału Uczenia) pracował przez kilka lat z Piaget`em w Genewie. Następnie odwołał się do teorii Vygotskiego, rozwijając ją, systematyzując i precyzując większość pojęć. Interesuje się dzieckiem, a zwłaszcza jego możliwościami poznawczymi. Nie patrzy na dziecko w świetle tego co można dostrzec, ale patrzy na nie pod kątem jego potencjału. Jedną ze swoich książek zatytułował: “Kochasz mnie! Nie akceptuj mnie takiego jakim jestem”. Do każdego dziecka można dotrzeć. Śledząc etapy rozwoju umysłowego zgodnie z założeniami psychologii rozwojowej, śledząc jego funkcje poznawcze, analizując zadanie pod kątem ściśle określonych parametrów i wreszcie dbając o szczególną jakość interakcji między dzieckiem i mediatorem.
Autor programu opracował serię testów będących alternatywą dla statycznych testów Ilorazu Inteligencji. Tymi testami badamy inteligencję w ujęciu dynamicznym, pod kątem jej potencjału. Poszukujemy szczególnych stref rozwoju umysłowego wymagających wzmocnienia, szczególnych kanałów, którymi możemy najskuteczniej dotrzeć do dziecka by następnie rozwijać inne kanały refleksji i komunikacji, rytmu pracy właściwego danemu dziecku by mógł być skuteczny.
Dla kogo przeznaczona jest  jego metoda?
  • dla dzieci i młodzieży o specjalnych potrzebach edukacyjnych (trudności szkolne o różnym podłożu)
  • dla osób z obniżonym rozwojem umysłowym (od 7 roku życia)
  • dla dzieci zdolnych jako narzędzie wzbogacania poznawczego
  • dla osób z trudnościami wynikającymi z zaburzeń centralnego układu nerwowego (uszkodzenia mózgu, padaczka)
  • dla dzieci impulsywnych, nadruchliwych (od 7 roku życia)
  • dla dzieci zaniedbanych środowiskowo.
Celem programu jest diagnozowanie i korygowanie niedostatecznych funkcji poznawczych w podstawowych umiejętnościach myślenia - pamięć, uwaga, koordynacja wzrokowo - ruchowa, logiczne rozumowanie, myślenie przyczynowo - skutkowe, percepcja. Uczy osobę trenującą jak się uczyć i w pełni wykorzystywać swoje zdolności na etapie zbierania informacji, przetwarzania jej oraz przedstawiania konkluzji. Celem nadrzędnym programu IE jest kształtowanie myślenia krytycznego.
Reguły myślenia, które ćwiczymy z pacjentem w zadaniach, mają być przenoszone na różne sytuacje edukacyjne i sytuacje życia codziennego. Dlatego program jest czymś znacznie więcej, niż stolikową pracą nad funkcjami kognitywnymi. Ponadto transparentność poznania i emocji powoduje, że modyfikowanie procesów poznawczych, pozwala modyfikować procesy emocjonalne, motywacyjne czy społeczne.
Program IE nie zakłada uczenia konkretnego materiału, który może zostać łatwo zapomniany. Narzędzia Instrumental Enrichment pozwalają nam uczyć strategii, organizacji, sposobów myślenia i kształtowanie umiejętności poznawczych oraz automatyzacji, które umożliwiają pacjentowi uczenie się.
Źródło informacji: Internet
Krótkie filmiki, niestety po angielsku>>>


oraz


sobota, 25 kwietnia 2015

Ćwiczenia grafomotoryczne

Nowoczesność, nowoczesnością, a ćwiczenia grafomotoryczne nadal, moim zdaniem są najlepszym sposobem na wyćwiczenie dużej i małej motoryki. Biorąc pod uwagę fakt, że coraz więcej uczniów ma problemy z czytelnym pisaniem, może warto pomyśleć o przeproszeniu się z nimi. Nie wszystko to, co wymyślili nami starsi koledzy należy wyrzucić. Gdyby tak było, każde pokolenie budowałoby świat od nowa. Do dobrych doświadczeń dodajemy nowe. Mój dzisiejszy wpis jest zapowiedzią kolejnego, który będzie dotyczył dysgrafii.
Karta pracy zaczerpnięta ze strony Bystre Dziecko >>>

czwartek, 23 kwietnia 2015

AAC – komunikacja alternatywna i wspomagająca

Jak wiecie udzielam się w Stowarzyszeniu "Omnibus". Ostatnio z wielką radością obserwuję postępy, które są udziałem jednego z moich podopiecznych. Karolek cierpi na mózgowe porażenie dziecięce. Komunikacja z nim jest znacznie utrudniona. Rodzice Karolka od lat poszukiwali alternatywnej metody porozumiewania się chłopcem. I udało się. Poznaliśmy Zuzannę Bystrzycką, która przekonała mnie, a tym samym Stowarzyszenie do zakupu "Mówika". O "Mówiku" już kiedyś Wam pisałam. Dzisiaj chcę Wam opowiedzieć o Zuzannie, bo jest pod wielkim wrażeniem jej osiągnięć.
Zuzanna Bystrzycka, od kilku lat stara się pomagać dzieciom i młodzieży z ciężkimi zaburzeniami porozumiewania, wprowadzając strategie AAC – komunikacji alternatywnej i wspomagającej oraz prowadząc zajęcia z zakresu Wczesnej Interwencji Logopedycznej i Terapeutycznej dla dzieci już od pierwszych miesięcy życia. 
Z wykształcenia jest oligofrenopedagogiem, terapeutą wczesnej interwencji logopedycznej i terapeutycznej, rekomendowanym terapeutą komunikacji alternatywnej i wspomagającej-AAC oraz terapeutą wczesnej nauki czytania metodą symultaniczno-sekwencyjną (metoda krakowska). Posiada kilkuletnie doświadczenie w pracy z dziećmi niepełnosprawnymi. Pracowała z dziećmi i młodzieżą z niepełnosprawnością intelektualną, niepełnosprawnościami sprzężonymi, autyzmem, ADHD, z. Downa, MPD, z. Williamsa i wieloma innymi. 

W ramach swoich działań terapeutycznych świadczy usługi przede wszystkim 
z zakresu diagnozy i terapii dzieci niepełnosprawnych nie porozumiewających się w żaden możliwy sposób, dzieci nie komunikujących się, ale rozumiejących mowę oraz dzieci, których mowa nie spełnia funkcji komunikacyjnej (np. jest niezrozumiała dla otoczenia, występują echolalia itp.) 

Komunikacja alternatywna i wspomagająca (AAC), to działania mające na celu pomoc w porozumiewaniu się osobom niepełnosprawnym nie posługujących się mową lub posługującym się nią w ograniczonym stopniu. 

Dla lepszego zrozumienia sposobów dostępu do komunikacji warto uświadomić sobie w jaki w ogóle sposób osoba niemówiąca może próbować się z nami komunikować. Aby się z nami porozumiewać dziecko może:
- płakać, uśmiechać się,
- krzyczeć,
- wokalizować samogłoski,
- patrzeć na osoby, przedmioty itp,
- ruszać rękami,
- używać mimiki,
- wskazywać, używać różnych gestów,
- używać dźwięków jako słów,
- używać znaków, symboli itp.

Użytkownicy AAC mogą przekazywać komunikaty wskazując np.
- palcem, 
- stopą, 
- głową lub specjalnym wskaźnikiem umieszczonym na głowie,
- kolanem,
- nosem lub inną częścią ciała, którą w świadomy sposób będą wykorzystywać do porozumiewania się.

W oparciu o narzędzia diagnozy, rozmowy z rodzicami/opiekunami dzieci oraz własną obserwację wspólnie z rodzicami opracowuje się indywidualny system porozumiewania się dla danego dziecka, który bez codziennej pracy rodziców w domu tak naprawdę nie ma sensu. W zależności od stopnia niepełnosprawności oraz posiadanych umiejętności może to być m.in:
· komunikowanie się za pomocą przedmiotów, 
· symboli PCS, piktogramów
· zdjęć, 
· gestów Makatona,
· osobistych zeszytów do porozumiewania się, 
· lub pomocy wyższej technologii(wszelkiego rodzaju komunikatory, włączniki do komputera itp.). 

Podczas prowadzonych zajęć wykorzystywane są urządzenia wspierające komunikację wyższej technologii w tym m.in:
- komunikatory Step-by-step
- komunikatory Go-talk,
- switche do komputera zastępujące mysz komputerową i inne,

A także oprogramowanie rozwijające komunikację m.in.:
- program „Boardmaker & SD Pro”,
- program „ Z Tosią przez pory roku”,
- program „ SymWriter”,
- program „Abrakadabra”, „Pablo” i inne

Zuzanna twierdzi, że każde dziecko, nawet bardzo głęboko zaburzone, jest w stanie się komunikować! Tylko być może NIGDY nie miało takiej szansy, by to zrobić!! To my - dorośli, opiekunowie nie potrafimy często znaleźć sposobów jak to zrobić. 

czwartek, 9 kwietnia 2015

Potęga sugestii


Prawo oczekiwań
"Jeżeli zaakceptuję cię takim, jakim jesteś, uczynię cię kimś gorszym; jednakże jeżeli będę się traktował tak, jakbyś był tym, kim możesz się stać, pomogę ci to osiągnąć." /Johann Wolfgang von Goethe/
Chcecie wiedzieć czym jest prawo kontrastu, prawo oczekiwań, prawo dobrego kontaktu, czy prawo poczucia własnej wartości zerknijcie na mojego bloga, na którym piszę o tym co czytam. 

czwartek, 2 kwietnia 2015

Australijskie ćwiczenia

W Australii edukacja jest obowiązkowa począwszy od 6 roku życia, ale wprowadzono klasę zerową, do której zostaje zakwalifikowane dziecko, które ukończyło 4 lata i 9 miesięcy. Nie jest ona obowiązkowa. Dziecko uczy się w niej alfabetu, poznaje cyfry i podstawy liczenia. Szkoły zorganizowane są wokół czterech etapów kształcenia:
• szkoła podstawowa (primary school) – od 6 do 12 lat
• szkoła średnia ( high school i senior high school) – od 12 do 15 lat
• szkoła zawodowe lub technikum policealne (college or TAFE Institute)
• szkoła wyższa (university)

Uczniowie w szkole podstawowej korzystają z materiałów dostarczonych im przez nauczyciela, nie ma jednego obowiązującego podręcznika czy ćwiczeń. Uczniowie klas młodszych rzadko piszą w zeszytach. Na ogół korzystają z zeszytów ćwiczeń - takich jak te, które zamieściłam obok. 
Bardzo podoba mi się kaligrafia, u nas już od lat nie obowiązuje taki krój liter, ale ja mam wielki sentyment do takiego pisma. Kojarzy mi się z czasami, gdy wszystkie dzieci pisały wiecznym piórem, a jeszcze wcześniej stalówką maczaną w kałamarzu. Niemalże każdy zeszyt czy ćwiczenia zawierają na wewnętrznej stronie okładki sugestię dotyczącą sposobu prawidłowego trzymania narzędzia piszącego w prawej lub lewej ręce, ilustrację prawidłowej postawy ucznia podczas pracy przy biurku, model ułożenia zeszytu ucznia na blacie itp. Myślę, że to lepsze niż reklamy czy tabliczka mnożenia, która w najlepszym razie znajduje się na polskich zeszytach.




Zeszyty z całego świata

Dzięki uprzejmości mojej dalekiej krewnej, która mieszka w Australii jestem w posiadaniu zeszytu dla ucznia klasy pierwszej szkoły podstawowej. Uczniowie w Australii praktycznie nie korzystają z zeszytów. Piszą w ćwiczeniach.  Ten zeszyt jednak bardzo mi się spodobał z dwóch powodów: formatu A4 i pomysłu na liniaturę. Świetny format do rysowania i pisania wtedy, kiedy dziecko potrzebuje jeszcze dużo miejsca na swoją ekspresję, a stawiane literki i pierwsze wyrazy wymagają rozmachu. W górnej części strony uczeń ma miejsce na narysowanie tego co dotyczy zajęć, może też wkleić rozsypankę, rozsypankę, układankę itp. przygotowane przez nauczyciela. Pod spodem znajduje się liniatura. Ten trójkącik obok ośmiorniczki na okładce podpowiada rodzicom jaki zeszyt wybierają: w linię, czy w kratkę.
Nie mam takiej imponującej kolekcji zeszytów jaką dysponuje Jola Okuniewska, ale dzięki niej i jej inspiracjom zaczęłam doceniać te, które już kiedyś otrzymałam, bądź zakupiłam podczas nielicznych podróży.